Volgens Roos Blufpand liggen liedjes overal voor het oprapen. Verscholen in het wit van de ogen van mensen of verstopt in een grijs en grauw industrieterrein. Sommigen zullen Roos kennen als het meisje dat kleine gevoelige liedjes zingt vanachter de piano, anderen zullen juist haar wilde kant al eens ontmoet hebben tijdens een van haar theaterconcerten.
Roos wordt in het Nederlands Dagblad een bescheiden variant van Wende Snijders genoemd. ‘Alsof Ellen ten Damme en Boudewijn de Groot een dochter hebben gemaakt,’ aldus Villa d’Arte. Roos verbindt de kracht van Wende, de theatraliteit van Ellen en de liefde voor mooie woorden en een diepere lading van Boudewijn met elkaar. Maar eigenlijk maakt het helemaal niet zoveel uit wat zij doet, want Roos is Roos. Ze weet op een eigen en authentieke manier haar verhaal te vertellen en blijft daarbij ontroerend dicht bij zichzelf.