Het is bijna onmogelijk om de levensweg van singer-songwriter Erny Green in een kort bestek weer te geven. Vanaf eind jaren zeventig floreert hij al in enkele Achterhoekse new wave bands en in 1984 vertrekt hij naar Utrecht om moderne literatuur te studeren. Vanaf 1988 zegt hij de geordende maatschappij vaarwel om als straatmuzikant de wereld rond te trekken (Europa, USA, Midden-Amerika).
Vanaf 1992 echter, laat hij zich steeds meer op de Nederlandse podia zien en vestigt al snel een naam als ras performer. Zijn eerste solo release als Erny Green komt eind januari 1992 uit. Daarna brengt hij in de jaren negentig nog twee albums (1995 en 1997) uit onder de naam Erny Green die allen unaniem goed ontvangen worden. Live heeft Erny Green daarbij door de jaren heen alle grote podia in Nederland al talloze malen bestegen, zoals Vredenburg, Melkweg, Tivoli, Paradiso, etc., maar ook vele buitenlandse podia zoals bijv. het roemruchte CBGB's in New York.
Tussen 1999 en 2005 treedt Erny Green veel op met zijn band Polgate waarmee hij tevens drie albums opneemt. De schijven worden door de schrijvende pers wederom unaniem zeer gewaardeerd om hun grote internationale klasse en halen hoge posities in verschillende albumlijsten. Erny's naam als songwriter is daarmee voorgoed gevestigd. De kernwoorden die steeds terugkomen in de vele recensies zijn "echt" en "melancholisch". Er zijn weinig zangers die eenzelfde dynamiek aan de dag kunnen leggen als Green die ooit de passende titel 'absoluut meester in de melancholie' kreeg toebedeeld en die met zijn alom geprezen stemgeluid en steady gitaarspel elke zaal voor zich weet te winnen. In september 2005 houdt Polgate echter op te bestaan en betreedt Erny het podium tot 2008 weer solo.
In juli 2007 verschijnt de EP "In a cabin with Erny Green". Vijf juweeltjes, geschreven en opgenomen in het Zuid Franse Callian met producer Maarten Besseling die de EP gratis aanbiedt via zijn website www.inacabinwith.com .
In 2008 keert Erny terug naar zijn jeugd en met de Joy Division tribute formatie Closer to Curtis doet hij een vijftiental shows, voorafgegaan door de Anton Corbijn film "Control", in het Nederlandse clubcircuit en in 2009 nog enkele buitenlandse shows. In februari 2008 verschijnt tevens "Heartland Revisited", een overzichtsplaat van het werk van Erny Green van de voorgaande 15 jaar. Uiteraard geheel opnieuw opgenomen en van nieuwe arrangementen voorzien
Rond diezelfde tijd formeert Erny de band "Belly Says" en in november 2010 verschijnt het gelijknamige album van deze nieuwe band. Opnieuw lovende kritieken alom, maar de band is maar een kort leven beschoren. Na enkele optredens, waarvan nog enkele You Tube filmpjes op het internet te vinden zijn, raakt Erny de grip op zijn leven en ook nog zijn ritmesectie kwijt en blijft hij alleen over met toetsenist Thijs Heij.
In het het 20 jarige jubileumjaar 2013 verschijnt het schitterende album “Sound of Neonlight” (Erny’s negende al weer). Op het album worden Erny & Thijs bijgestaan door drummer Gerald Roerdinkveldboom (o.a. drummer in Closer To Curtis). Met Thijs en Gerald deed Erny Green in 2012-2013 vele shows in het Nederlandse zalencircuit om het jubileum kracht bij te zetten. Ter ere van dat laatste verschijnt ook de Nederlandstalige klassieker “De Nacht” op single uit. Het lied trekt volop de aandacht in Nederland.
In 2013 volgt ook een nieuwe tour met de formatie Joy Division Undercover, waarin naast Thijs en Gerald ook Henk Koorn (Hallo Venray) en Natasha van Waardenburg meespelen.
In 2014 is Erny Green volop live te zien geweest in het land, met als vaste side kick Thijs Heij (keyboards en backing vocals) en in mei 2015 volgde opnieuw een uiterst succesvolle tour met Joy Division Undercover. Na een bewogen jaar op privé vlak is Erny nu samen met Thijs hard aan het werk met alweer het tiende album van de meester.